Święci i błogosławieni w naszym kościele
Św. Siostra Maria Faustyna Kowalska
Najczęściej nazywana Apostołką Bożego Miłosierdzia, Sekretarką Jezusa Miłosiernego, Mistyczką i Mistrzynią życia duchowego. Urodzona 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec Faustyna była trzecim spośród dziesięciorga dzieci w rodzinie Stanisława i Marianny Kowalskich. Na chrzcie świętym w kościele parafialnym w Świnicach Warckich otrzymała imię Helena. Od najmłodszych lat odczuwała siłę powołania do bycia Bożą służebnicą, ale rodzice nie popierali pragnienia córki, ta jednak współczująca i zapatrzona w cierpiącego Chrystusa udała się do warszawskiego klasztoru, wbrew woli rodziców. 1 sierpnia 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. W tym Zgromadzeniu przeżyła 13 lat, przebywając w wielu domach i pełniąc obowiązki kucharki, sprzedawczyni, ogrodniczki czy furtianki. Z pokorą znosiła choroby fizyczne, a z jeszcze większym oddaniem pragnęła wymodlić przebaczenie dla grzeszników. Doświadczała też wielu nadzwyczajnych łask, takich jak: objawienia, dary bilokacji, czytania w ludzkich duszach czy mistycznych zrękowin i zaślubin. Święta Faustyna za sprawą Jezusa wprowadziła nowe formy kultu: obraz z podpisem Jezu, ufam Tobie, święto Miłosierdzia, Koronkę do Miłosierdzia Bożego i modlitwę w chwili Jego konania na krzyżu zwaną Godziną Miłosierdzia. Zmarła 5 października 1938 roku w klasztorze w Krakowie-Łagiewnikach mając zaledwie 33 lata. 18 kwietnia 1993 roku Ojciec Święty Jan Paweł II wyniósł ją do chwały ołtarzy, a 30 kwietnia 2000 roku zaliczył do grona świętych Kościoła. Jej relikwie znajdują się w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Wspomnienie liturgiczne św. Faustyny obchodzone jest w Kościele katolickim 5 października.
Św. Cecylia z Rzymu
Jedna z najsłynniejszych dziewic i męczennic Kościoła Rzymskiego. Niestety z życia Świętej pozostało bardzo mało faktów historycznych. Zasadniczym dokumentem jest opis jej męczeńskiej śmierci pochodzący z V wieku. Mówi on, że była dobrze urodzoną Rzymianką. Przyszła na świat na początku III wieku. Według starej tradycji złożyła ślub czystości Chrystusowi, jednak rodzice ofiarowali jej rękę poganinowi Walerianowi. Ten, dowiedziawszy się o planach Cecylii, zdecydował się razem ze swoim bratem przyjąć chrzest, dzięki czemu mógł być świadkiem objawienia się anioła z wieńcami róż i lilii, symbolizujących czystość. Wkrótce potem wybuchło prześladowanie, w wyniku czego Cecylia została aresztowana za bycie chrześcijanką i rozdawanie swego majątku ubogim. Przez wzgląd na jej młodość namawiano ją, by wyparła się wiary, jednak ona pozostawała nieugięta. Podjęto próby zawieszenia Świętej nad ogniem i duszenia jej parą, lecz, cudem Bożym, zamiast dymu czuła orzeźwiający powiew wiatru. Postanowiono ściąć ją mieczem, ale kat miał odwagę zadać jej tylko trzy lekkie ciosy. Święta zmarła po trzech dniach konania, a krew, która wypłynęła z jej szyi, została zebrana i umieszczona w relikwiarzach. Imię świętej Cecylii wymieniane jest w Kanonie Rzymskim. Jest patronką chórzystów, lutników, muzyków, organistów, zespołów wokalno-muzycznych, bowiem według legendy grała na organach. Jej atrybutami są: anioł, cytra, harfa, lutnia, organy, płonąca lampka, miecz, wieniec z białych i czerwonych róż - oznaczających jej niewinność i męczeństwo. Wspomnienie liturgiczne świętej Cecylii obchodzone jest w Kościele katolickim 22 listopada.
Św. Jadwiga Andegaweńska
Trzecia i najmłodsza po Katarzynie i Marii córka króla Węgier i Polski, Ludwika Andegaweńskiego, i Elżbiety, księżniczki bośniackiej. Urodzona prawdopodobnie 18 lutego 1374 roku w Budzie (obecnie Budapeszt), a 10 lat później koronowana na króla Polski. Dzięki jej małżeństwu z Władysławem Jagiełłą możliwa stała się unia Polski z Litwą. Kiedy wraz z Jagiełłą została współrządcą kraju, miała na celu jedynie dobro narodu polskiego. Serca poddanych pozyskała sobie jednak przede wszystkim niezwykłą dobrocią. Do najpilniejszych trosk Jadwigi należało odnowienie Akademii Krakowskiej, która została założona w 1364 roku przez Kazimierza Wielkiego. Gdy Akademia podupadła, sama Jadwiga starała się u Stolicy Apostolskiej o jej rozbudowę i dalsze prowadzenie. Jadwiga urodziła córkę, jednak ta po trzech tygodniach zmarła, a niebawem, 17 lipca 1399 roku, również matka w wieku 25 lat. Jako królowa rządziła Polską sama przez 2 lata (1384-1386), natomiast razem z Jagiełłą - przez 13 lat (1386-1399). Królową pochowano w podziemiach katedry krakowskiej na Wawelu. Z pamiątek po świętej Jadwidze należy wspomnieć krzyż, uznawany za cudowny, gdyż przed nim miała się często modlić. Od razu po śmierci uważano ją za świętą, ponieważ spełniała wiele uczynków miłosierdzia, postów i pobożnych dzieł. Założyła wiele szpitali i nie szczędziła pomocy biednym. Działała mężnie i łagodnie, mając na uwadze Boga i dobro Kościoła. Przedstawiana jest w stroju królewskim. Kanonizacji Jadwigi dokonał święty Jan Paweł II - na krakowskich Błoniach 8 czerwca 1997 roku. W tym dniu Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne tej Świętej.
Bł. Maria Karłowska
Gorliwa apostołka Jezusa Dobrego Pasterza, której motto brzmiało: „szukać i zbawić to,
co zginęło”. Założycielka Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej, organizatorka Zakładów Dobrego Pasterza o charakterze wychowawczo-resocjalizacyjnym, wielka patriotka i społeczniczka, odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi za działalność społeczną, pierwsza błogosławiona diecezji toruńskiej, patronka miasta Jabłonowo Pomorskie. Przyszła na świat 4 września 1865 roku we wsi Słupówka – dzisiaj Karłowo, jako jedenaste dziecko rodziny szlacheckiej. Została ochrzczona 8 października 1865 roku, otrzymując imiona: Maria Leonarda Rozalia. Od najmłodszych lat uczyła się od matki modlitwy i natychmiast zrozumiała, że jest ona czymś wielkim i ważnym w życiu rodziny. Święta, mając 17 lat, złożyła śluby czystości na ręce swojego spowiednika. Odsuwała od siebie myśli o małżeństwie, nie odczuwała woli wstąpienia nawet do klasztoru, ponieważ wiedziała, że Bóg przygotował dla niej coś innego, a mianowicie apostolstwo, które kazało jej zająć się dziewczętami prowadzącymi grzeszne życie. To Maria Karłowska miała pomóc im nawrócić się i przygotować do świętych Sakramentów. Matka Maria zmarła w opinii świętości 24 marca 1935 roku w Pniewitem. Jej ostatnią wolą było spocząć w założonym przez siebie domu, który przeznaczyła na Dom Generalny w Jabłonowie Pomorskim i tam spoczywają jej kości, umieszczone w wielkim relikwiarzu pod ołtarzem w Diecezjalnym Sanktuarium im. Bł. Marii Karłowskiej. 6 czerwca 1997 roku święty Jan Paweł II podczas swojej wizyty w Zakopanem ogłosił ją błogosławioną.
Św. Antoni z Padwy
Portugalski teolog, franciszkanin, prezbiter i doktor Kościoła. Ferdynand Bulonne urodził się w Lizbonie w 1195 roku. Pomiędzy 15. a 20. rokiem życia wstąpił do Kanoników Regularnych świętego Augustyna, którzy mieli swój klasztor na przedmieściu Lizbony. Po dwóch latach przeniósł się do klasztoru w mieście Coimbra, które zaraz po Lizbonie uchodziło za najważniejszy ośrodek życia religijnego w kraju. Tam zdobył wykształcenie teologiczne i w 1219 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Miał okazję poznać pięciu franciszkanów, którzy podróżowali do Maroka, aby nauczać muzułmanów. Ale po roku dowiedział się o ich męczeńskiej śmierci, co skłoniło go do wstąpienia w progi zakonu franciszkanów i przyjęcia imienia Antoni. Jako erudyta przyciągał tłumy słuchających. Obdarzony był wieloma charyzmatami: czytania w ludzkich sumieniach, proroctwa czy daru bilokacji. Święty Antoni wykładał na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie, a także pisywał kazania na dni świąt jako wysłannik kapituły papieża Grzegorza IX. 30 maja 1227 roku mianowano go prowincjałem. Po trzech latach osiadł w Padwie, gdzie zachorował i zmarł, mając 36 lat. Był jednym z najbardziej cenionych kaznodziei XIII wieku. Wśród katolików uznaje się, że Dzieciątko Jezus, które nawiedziło świętego Antoniego, jest przyczyną przedstawiania go z małym Jezusem na rękach. Przeprowadzone w 1981 roku badania szczątków Świętego ustaliły jego wygląd zewnętrzny, a na kolanach wykryto cienkie pęknięcia, spowodowane zapewne długim klęczeniem. Święty Antoni Padewski jest patronem zakonów, położnic, ubogich, podróżnych, ludzi i rzeczy zaginionych. W 1233 roku Grzegorz IX bullą Cum iudicat wyznaczył dzień jego dorocznej pamiątki na dzień 13 czerwca.
Św. Franciszek z Asyżu
Jego właściwe imię to Giovanni di Pietro di Bernardone, założyciel zakonu franciszkanów, misjonarz, mistyk średniowieczny, stygmatyk. Przyszedł na świat w 1881 lub w 1882 roku w jednym z najmniejszych włoskich miast – Asyżu. Wychował się w bogatej rodzinie kupieckiej, dlatego nie szczędzono mu pieniędzy na wydawanie uczt dla swoich rówieśników. Od najmłodszych lat odznaczał się wrażliwością, lubił muzykę i poezję. W 1202 roku wziął udział w wojnie między Perugią a Asyżem, co nie skończyło się dla niego szczęśliwie – trafił do niewoli i mocno podupadł na zdrowiu. Momentem przełomowym w jego życiu był sen, w którym usłyszał wezwanie Boga. Porzucił swoje dostatnie życie, został żebrakiem i oddał się pokucie i modlitwie. Franciszek wędrował od miasta do miasta, głosząc pokutę. 14 września 1224 roku w Alvernii, podczas czterdziestodniowego postu przed uroczystością świętego Michała Archanioła, Chrystus objawił się Franciszkowi i obdarzył go łaską stygmatów - ślady Męki Pańskiej. Tak Franciszek został pierwszym w historii Kościoła stygmatykiem. Wyrażał wielkie uznanie dla świata i stworzenia. Trudy życia apostolskiego, surowa pokuta wyczerpały jego siły. Zmarł 3 października 1226 roku w kościele Matki Bożej Anielskiej w Asyżu, mając 45 lat. Dwa lata później został kanonizowany przez Grzegorza IX. Święty Franciszek jest patronem wielu zakonów, Włoch, Asyżu, Bazylei, Akcji Katolickiej, ekologów, ubogich, więźniów. Wspomnienie liturgiczne świętego Franciszka obchodzone jest w Kościele katolickim 4 października.
Św. Brat Albert (Adam Hilary Bernard Chmielowski znany też jako święty Albert Chmielowski)
Polski zakonnik franciszkański, założyciel zgromadzenia albertynów i albertynek, znany z pełnego poświęcenia dla ubogich i bezdomnych. Urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomii pod Krakowem. Wychował się w ubogiej rodzinie ziemiańskiej. Gdy był sześcioletnim chłopcem, matka poświęciła go Bogu w czasie pielgrzymki do Mogiły.
Adam kształcił się w szkole kadetów w Petersburgu, następnie w gimnazjum w Warszawie, oraz studiował w Instytucie Rolniczo-Leśnym w Puławach. Wszędzie, gdzie przebywał, wyróżniał się postawą chrześcijańską. Dzięki malarstwu odnalazł nowy ideał życia, inspiracje czerpał z tematów religijnych. Jednak w 1880 roku nastąpiła u niego duchowa przemiana i wstąpił do nowicjatu jezuitów w Starej Wsi z zamiarem zostania zakonnikiem, jednak jego depresja nie pozwoliła zagrzać mu tam miejsca na dłużej niż 2 lata. W 1884 roku przeniósł się do Krakowa i tam oddał się pomocy najbiedniejszym, dostrzegając w nich cierpiącego Chrystusa. 25 sierpnia 1887 roku Adam Chmielowski przywdział szary habit tercjarski i przyjął imię brata Alberta. Ten dzień jest jednocześnie początkiem działalności Zgromadzenia Braci III Zakonu świętego Franciszka Posługujących Ubogim, zwanego popularnie „albertynami”. Zmarł w opinii świętości, wyniszczony ciężką chorobą i trudami życia w przytułku dla mężczyzn, który założył 25 grudnia 1916 roku w Krakowie.
Był pokutnikiem zapatrzonym w modlitwę, gotowym do największego poświęcenia dla najuboższych. Jest patronem zakonów albertynek i albertynów, a w Polsce także artystów plastyków. Wspomnienie liturgiczne świętego Brata Alberta obchodzone jest w Kościele katolickim 17 czerwca.
Bł. Stefan Wincenty Frelichowski
Ksiądz, podharcmistrz, harcerz Związku Harcerstwa Polskiego, jeden z patronów diecezji toruńskiej oraz patron harcerzy polskich, prezbiter i męczennik. Przyszedł na świat 22 stycznia 1913 roku w Chełmży. Wychował się w rodzinie pełnej wzajemnej życzliwości, sumienności, pobożności i patriotyzmu. W latach szkolnych związał swoje życie z harcerstwem. Uczęszczał do męskiego gimnazjum humanistycznego i rozwijał swoje duchowe życie w Sodalicji Mariańskiej. Wstąpienie na drogę kapłańską nie było łatwe dla Wincentego, jednak był pewny, że stanie się kapłanem z woli Bożej i taką właśnie ofiarę chciał złożyć Bogu. 14 marca 1937 roku przyjął święcenia kapłańskie. Rok później został wikariuszem w parafii Wniebowzięcia NMP w Toruniu. Gorliwie służył dzieciom i chorym, pełniąc funkcję kapelana Chorągwi Pomorskiej ZHP i redaktora „Wiadomości Kościelnych”. 17 października 1939 roku ksiądz Frelichowski został aresztowany, główne podejrzenia wzbudzała jego harcerska działalność. Został osadzony w Forcie VII i odtąd realizował powołanie kapłańskie w warunkach konspiracyjnych, w kolejnych niemieckich obozach koncentracyjnych w Stutthof, Grenzdorf, Sachsenhausen i Dachau. W Dachau Wincenty opiekował się chorymi na tyfus, przekradał się do ich baraków, by nieść im pomoc i umacniać Eucharystią. Wincenty, zarażony tą ciężką chorobą, zmarł w opinii świętości 23 lutego 1945 roku, na około dwa miesiące przed wyzwoleniem obozu. Współwięzień wyjął kilka kosteczek z jego palców, by przechować je jako relikwie, zanim spalono ciało w krematorium. Święty Jan Paweł II ogłosił księdza Frelichowskiego błogosławionym 7 czerwca 1999 roku w Toruniu podczas pielgrzymki do Ojczyzny. 22 lutego 2003 roku błogosławiony Stefan Wincenty został ogłoszony patronem harcerstwa polskiego. Wspomnienie liturgiczne Stefana Wincentego obchodzone jest w Kościele katolickim 23 lutego.
Św. Ojciec Pio z Pietrelciny
Jego pełne imię to Francesco Forgione. Był włoskim prezbiterem, kapucynem, i stygmatykiem. Urodził się 25 maja 1887 roku w mieście Pietrelcina na południu Włoch. Już będąc małym dzieckiem oddawał się modlitwie i rozmyślaniu. Gdy miał 5 lat, po raz pierwszy objawił mu się Jezus. W wieku 16 lat przywdział habit kapucyński i otrzymał zakonne imię Pio. Rok później złożył śluby zakonne i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne. W 1910 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pod koniec lipca 1916 roku przybył do San Giovanni Rotondo i tam przebywał aż do śmierci. Był kierownikiem duchowym młodych zakonników. 20 września 1918 roku podczas modlitwy przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego ojciec Pio otrzymał stygmaty. Na jego dłoniach, stopach i boku pojawiły się otwarte rany – znaki męki Jezusa. Ojciec Pio był mistykiem. Przeżywał ekstazy, miewał wizje Maryi, Jezusa i swojego Anioła Stróża. Kapucyn wielką czcią darzył Eucharystię. Odprawiane przez niego Msze trwały nawet 2 godziny, a uczestnicy widzieli
po nim, jak cierpiał fizycznie w momencie Przeistoczenia. W maju 1956 roku otwarto szpital „Dom Ulgi w Cierpieniu”, który szybko rozrastał się. Kroniki zaczęły się zapełniać kolejnymi świadectwami cudownego uzdrowienia dzięki wstawienniczej modlitwie ojca Pio. Ten jednak poważnie podupadł na zdrowiu i zmarł w swoim klasztorze 23 września 1968 roku. Święty Jan Paweł II dokonał beatyfikacji ojca Pio w dniu 2 maja 1999 roku, a kanonizował go 16 czerwca 2002 roku. Wspomnienie liturgiczne świętego ojca Pio obchodzone jest w Kościele katolickim 23 września.
